Asoc. Cult. "Segredos de Pantón"

Limitando coas parroquias de Deade, ao norte, e con San Fiz de Cangas, ao oeste, atópase o lugar de San Xulián de Serode. Alí, entre as diferentes vivendas, salienta unha moi especial, A Casa do Louro. Unha cantina con moita historia, que a día de hoxe sobrevive no esquecido rural. Lar de anécdotas, de noites de esmorga, onde se verbalizan os anhelos, os problemas, os temas sociais e políticos, lugar onde se vive e sinte.

Onde hoxe nos recibe Lina e o seu fillo, José Dimas, noutro tempo, facíao Celia, nai e avoa. Unha muller doce, acompañada sempre dun sorriso, que impregnaba de tenrura e bondade a cantina. 

-SdP: Bo día, en primeiro lugar, queremos darvos as grazas por abrirnos as portas da vosa cantina e brindarnos a oportunidade de concedernos esta pequena entrevista. Para dar comezo, cando foi que xurdiu a cantina Casa do Louro?

- CL: Pois a inauguración da cantina sucedeu no 1945, tras a voda de meus pais Daniel e Celia. Pero a cantina a pesar de emprazarse en Serode, estaba ubicada noutra zona. Era propiedade de Elisa López que tiña un estanco e traspasoulle o negocio aos meus pais para irse a Monforte a montar un restaurante. No comezo dispoñían de moi pouco material pero foron traballando coa axuda tamén da miña avoa, a nai de Celia. No ano 1952, foi cando se trasladaron, eu xa nacida, ao actual lugar.

- SdP: Seus pais eran de Serode?
- CL: Non, meu pai, Daniel, era de Ferreiroá. Naceu en xaneiro de 1920. O seu pai, que era natural de Marce, foi asasinado nunha festa, xa que ao intentar separar aos participantes dunha liorta, recibiu unha ferida mortal de arma branca. Posteriormente, o irmán de seu pai casou coa súa nai, sumando dous fillos máis, aos catro que eran. Miña nai, Celia, naceu en Sernande na parroquia de San Fiz, en 1922, tendo unha única irmá.